ආන්ටි මට අද පීස කන්න ඕනේ

අඳුනගන්නෙ මීට මාස ගණනකට කලින්.
ඔහු ඉතාම නිහඬ ජීවිතයකට හුරුවුණු කෙනෙක්. ඒත් රයන්ගේ ජීවිතේ ඇතුළෙ පිටට නොපෙන්වන සෙල්ලක්කාර චරිතයක් හිටියා. ඔහුට නිදහස් කියලා හිතෙන තැන්වලදි ඒ චරිතය එළියට ආවා.

එහෙම වෙලාවක රයන් තමන්ගෙ නිහඬ චරිතයට අගුළු දාලා මත්පැන්වලට කතා කරන්න ඉඩ ඇරියා. රයන් ඒ මොහොතේ හිටියෙ “පළවෙනි ලි… අත්දැකීම” කියන මාතෘකාව ඇතුළෙ.

“එතකොට මට වයස අවුරුදු 12යි…”

මං කන් දෙක හාවෙක් තරම් දිගට දික් කරගෙන රයන්ව අහන්න පටන් ගත්තේ කතාව එහෙම ආරම්භ වෙනකොට.

“දෙයියනේ… අවුරුදු 12යි කියන්නෙ s.. ගැන කිසිම දෙයක් දන්නෙ නැති වයසක්නෙ…”
මට ඉබේම එහෙම කියවුණා.

“පිස්සුද…? මම අවුරුදු 10 ඉඳලා ඕවා දැකලා බලලා තියෙනවා. අත්හදා බලන්න විතරයි බැරි වුණේ…”

මම ඔලුවෙ අත ගහගත්තෙ ඒක ඇහුවට පස්සේ. ලිංගිකත්වය සම්බන්ධයෙන් ලැබෙන අත්දැකීම්වලදි ගැහැණු සහ පිරිමි ස්ථානගත වෙන්නෙ කොයි තරම් පරතරයක් ඇතිවද කියන කාරණාව ගැන මට කණගාටුවක් ඇති වුණා.

“එදා අපේ ගෙදර පාටි එකක්. සඳුනි කියන්නෙ අපේ අම්මගෙ හොඳම යාලුවා. හරිම ලස්සන ඇන්ටි කෙනෙක්. අපේ අම්මටත් අවුරුදු පහකින් විතර වැඩිමල්. කොහොමත් පාටි එක පටන් ගත්ත වෙලේ ඉඳලා එයා මගෙ පස්සෙන්මයි හිටියෙ. කෑම කවනවා, බීම ගෙනල්ලා දෙනවා. මම එයාගෙ ගෙදර ආවා වගේ තමයි එයා මට එදා සැලකුවේ.”

“එච්චර පොඩි ළමයෙකුට…?”
මට තවම ඒ මානසිකත්වය වටහගන්න අපහසුයි.

“එක එක මිනිස්සුන්ගෙ choicesනෙ ඉතින්…!”
රයන් ඒක තැකුවේ හරිම සුළුවෙන්.

“කොහොමහරි රෑ වෙනකොට හැමෝම තම තමන්ගෙ ලෝකවල හිටියෙ. අම්මිත් හොඳටම බිසී. සඳුනි ආන්ටි මගෙ ළඟට ඇවිල්ලා කිව්වා මගේ රූම් එකට යමු කියලා. අම්මිට කියන්නෙ නැතුව එන්න කියලත් කිව්වා. මට ඒ ගැන ලොකු අයිඩියා එකක් තිබ්බෙ නෑ ඒ වෙලාවෙ. ඉතින් මමත් එයා එක්ක රූම් එකට ආවා. එයා රූම් එක ලොක් කරලා ඇඳුම් අයින් කරන්න හැදුවා.”

“මොකක්…? ඉතින් ඔයා මොකද කරේ…?”
රයන් මගේ ප්‍රශ්නවලට උත්තර දෙන්න කලින් කලේ හිනා වුණු එක.

“මොනවා කරන්නද අනේ… මම ඇහුවා ඇයි ආන්ටි ඇඳුම dirty උනාද අම්මිගෙන් ඇඳුමක් ඉල්ලලා දෙන්නද කියලා…”

ඒකට නම් මටත් හිනා නොවී බැරි වුණා.

“ඊටපස්සෙ එයා ළඟට ඇවිල්ලා කිව්වා, නෑ නෑ ඇඳුම dirty වෙලා නෑ.. හැබැයි අපි dirty naughty වැඩක් කරන්නයි යන්නෙ කියලා. ඊටපස්සෙ එයා අම්මිට කියන්නෙ නෑ කියලා මාව පොරොන්දු කරවගත්තා.”

“ඉතින් ඔයා කැමති වුණාද…?”

“නැතුව… කවුද අනේ ඔය වගේ චාන්ස් එකක් මිස් කරගන්නෙ. මං අම්මිට නොකියා ඉන්න පොරොන්දු වුණා. එයා ඒ වෙලාවෙ මට රුපියල් පන්දාහක් දුන්නා පහුවදා ඉස්කෝලෙ ඇරිලා යාලුවෝ එක්ක ගිහින් පීසා කන්න කියලා.”

මං ඇහිබැමි රැළි කරගෙන හිටියේ රයන් ඉතුරු ටික කියනකල්.

“එයා මට හිතෙන ඕනම දෙයක් කරන්න කියලා කිව්වා.”

“රයන් මේක අවුල්. ඔයා හරි නම් පරිවාසෙයි ඉන්න ඕන.”

මට ඒ කතාව ගැන තිබුණේ කම්පනයක්.

“ඒ ඇයි මම පරිවාසෙ ඉන්නෙ…? මොකෝ ඒ දේවල් මම අකමැත්තෙන් වුණායැ. ඔයා දන්නවද…! ඒ වෙලාවෙ මට හිතුණේ මේ ලෝකෙ ඉන්න වාසනාවන්තම පිරිමි ළමයා මම කියලා.”

“හත් දෙයියනේ…!!!”
මට ඊට වඩා වචනයක් මතක් වුණේ නෑ.

“අවුරුදු 12න් පටන් ගත්තට පස්සේ, අදටත් මට පීසා කන්න ඕන වුණාම මම කතා කරන්නෙ සඳුනි ආන්ටිට. ඔන්න බොරු නම් අපි වැඩක් කරමුද…? ඔහොම ඉන්නකො…”

රයන් එහෙම කියලා දුරකතනය අතට අරගෙන ඇමතුමක් ගත්තා. එහා පසින් ඇමතුමට සම්බන්ධ වුණයින් පස්සෙ රයන් loudspeaker on කළා.

“ආන්ටි… මට අද පීසා කන්න ඕනෙ…!”
රයන් එහෙම කිව්වෙ මගෙ දිහා බලලා ඇහැකුත් ඉඟි මරන ගමන්.

“පිස්සු කොල්ලා… එන්න එන්න… හය පහු වෙලා එන්න හොඳේ… මම තවම මග ඉන්නෙ ඒකයි.”

රයන් ඇමතුම විසන්ධි කළා.

“පීසා කියන්නෙ අපේ password එක වගේ එකක්.”
රයන් එහෙම කියලා හයියෙන් හිනා වුණා.

මම හිනාව හිර කරගෙන හිටියෙ මේක හිනා වෙන්න ඕන කතාවක්ද අඬන්න ඕන කතාවක්ද කියලා එකපාරටම හිතාගන්න අපහසු නිසා.

උපුටාගැනීම: හිරුගොසිප්