ඇග තලාගන්න ආ මාමාව දැක නෙත්මි සැගවෙයි
නගරයේ කඩිමුඩියෙන් මිදී මනසටත් ගතටත් සුවයක් සොයා එන බොහෝ දෙනාගේ තෝතැන්නකි.
එහි සුවඳවත් පරිසරය, මෘදු සංගීතය සහ වෘත්තීය සේවාවන් නිසා එය නිරන්තරයෙන්ම පිරී පැවතුනි. නෙත්මි එම ආයතනයේ සේවය කළේ ඉමහත් කැමැත්තෙනි. ඇය තම රැකියාවට ආදරය කළාය, නමුත් ඇගේ හිතේ කෙළවරක නිතරම වූයේ කුඩා බියකි. ඒ, තම ගතානුගතික අසල්වැසියන් හෝ නෑදෑයින් මේ ගැන දැනගතහොත් කුමක් කියනු ඇත්ද යන්නයි.
එදින සුපුරුදු පරිදි වැඩකටයුතු ආරම්භ විය. නෙත්මි සිය සේවාලාභියෙකුට හිස සම්බාහනයක් ලබාදී අවසන් වී පිළිගැනීමේ කවුන්ටරය වෙත පැමිණියා පමණි. වීදුරු දොර හැරගෙන ඇතුළට ආවේ ඇය කිසිසේත්ම බලාපොරොත්තු නොවූ අයෙකි.
ඒ ඇගේ අල්ලපු ගෙදර, පෙරේරා මාමාය.
නෙත්මිගේ හදවත මොහොතකට නතර වූවාක් මෙන් ඇයට දැනිණි. පෙරේරා මාමා යනු ඇගේ පියාගේ හොඳම හිතවතෙකි. උදේ හවස ගේ දොරකඩේදී මුණගැසෙන, “කොහොමද නෙත්මි දුවේ, ඔෆිස් ගිහින් ආවද?” කියා කතා කරන, ගමේ ගොඩේ ඕපාදූප පවා ඇගේ මව සමඟ බෙදා හදා ගන්නා කාරුණික මිනිසෙකි.
“දෙයියනේ… මෙයා මෙහෙ මොනවා කරන්නද?” නෙත්මිට සිතුණි.ඇය වහාම පිළිගැනීමේ කවුන්ටරයට මුවා වී සැඟවුණාය. පෙරේරා මාමා ඇතුලට පැමිණ එහි වූ සුවපහසු පුටුවක වාඩි ගත්තේය.
“කවුද ඉන්නේ… පොඩ්ඩක් බෙල්ලයි ඔළුවයි හොඳට මසාජ් එකක් දාගන්න ඕනෑ. මේ දවස්වල හරියට හිරි වැටෙනවා,” ඔහු පිළිගැනීමේ නිලධාරිනියට කීවේය.
නෙත්මිගේ කළමනාකාරිනිය, ඇයගේ හිතේ ගින්දර නොදැන, නෙත්මි දෙස බලා, “නෙත්මි, මිස්ටර් පෙරේරාට හොඳ හෙඩ් මසාජ් එකක් දෙන්න. ඔයා ඒකට දක්ෂයිනේ,” යි පැවසුවාය.
නෙත්මිට පොළොව පලාගෙන යන්නට සිතුනි. වෙන කරන්නට දෙයක් නොවීය. ඇය මුහුණු ආවරණයක් පැළඳ, හිස මදක් පහත් කරගෙන පෙරේරා මාමා වෙත ගියාය. “සර්, මේ පැත්තට එන්න.”ඇගේ කටහඬ වෙව්ලන්නට ඇතැයි ඇයට බියක් දැනිණි.
සම්බාහන කාමරයේදී, පෙරේරා මාමා පුටුවේ වාඩි වූ පසු නෙත්මි සිය දෑත් ඔහුගේ හිස මත තැබුවාය. ඇගේ ඇඟිලි තුඩු වෙව්ලනු ඔහුට නොදැනේවායි ඇය ප්රාර්ථනා කළාය.
“මේ දුවලාගේ අත්වල තියෙන්නේ පුදුම ගුණයක්. මේ වගේ තැන් අපේ කාලේ තිබුණේ නෑනේ,” පෙරේරා මාමා කතාව ආරම්භ කළේය. නෙත්මි නිහඬවම සිනාසුණාය.
“අපේ අල්ලපු ගෙදරත් ඉන්නවා දුවෙක්. නෙත්මි කියලා. ඔය දුව වගේමයි, හරිම අහිංසකයි. කොළඹ ලොකු ඔෆිස් එකක වැඩ කරනවා කිව්වට මොනවා කරනවද කියලා කවුද දන්නේ? අද කාලේ කෙල්ලෝ ගැන හරි බයයි දුවේ…”නෙත්මිගේ හදවත ගැහෙන්නට විය. ඇය නිහඬවම තම කාර්යයේ නිරත වූවාය.
සම්බාහනය අවසන් විය. පෙරේරා මාමා පුටුවෙන් නැගිට්ටේ මහත් ප්රබෝධයකිනි. “ආහ්, ඇඟට හරිම සැහැල්ලුයි. දුවට ගොඩක් පින්,” ඔහු කීවේය.
ඔහු පිටව යාමට හැරී, දොර අසලදී මොහොතක් නතර වී නැවතත් නෙත්මි දෙස බැලුවේය. ඇගේ මුහුණු ආවරණය දෙස සහ ඇස් දෙස විමසිල්ලෙන් බැලූ ඔහු මෘදු ලෙස සිනාසුණේය.
“මේ දුවගේ ඇස් දෙක දැක්කම මට අපේ නෙත්මි දුවවමයි මතක් වුණේ… එයාගෙත් ඔය වගේම ලස්සන ඇස් දෙකක් තියෙන්නේ.”එසේ කී පෙරේරා මාමා පිටව ගියේය.
නෙත්මි එතැනම ගල් ගැසී බලා සිටියාය. ඔහු ඇයව හඳුනා ගත්තේද? නැතිනම් ඒ අහම්බයක්ද? කුමක් වුවත්, ඇය බිය වූ තරම් දෙයක් සිදු නොවීය. සමහරවිට, මිනිසුන් අප සිතන තරම් සංකීර්ණ නැතුවා විය හැකිය.
එදායින් පසු, ගේ දොරකඩේදී පෙරේරා මාමා මුණ ගැසෙන සෑම විටම, ඔහු සුපුරුදු ලෙසම, “කොහොමද නෙත්මි දුවේ?” කියා අසයි. නමුත් ඔහුගේ සිනහවේ දැන් ඇත්තේ ඇය පමණක් දන්නා රහසක මිත්රශීලී බවක් දැයි නෙත්මිට නිතරම සිතේ.
උපුටා ගැනීමක්
